W skrócie:
1) Bardziej się opłaca żyć tak (obstawić taką opcję), że istniej sprawiedliwy Bóg, który za dobro wynagradza, a za zło karze.
2) Jeśli tak jest faktycznie, a my tak właśnie żyjemy to wygrywamy!
3) Jeśli po śmierci nic nie ma, to i tak, niezależnie w jaki sposób żyliśmy, wszystko tracimy!
Więcej:
Siedemnastowieczy uczony, Blaise Pascal, fizyk, matematyk i filozof, o którym uczymy się w szkole, przeprowadził rozumowanie, które przeszło do historii myśli ludzkiej jako „zakład Pascala”. Był on jednym z „ojców” rachunku prawdopodobieństwa, więc rozumowanie to przyjęła formę zakładu.
Pascal dokonał następujących założeń: a) Bóg istnieje i nagradza za wiarę życiem wiecznym i b) Bóg nie istnieje i nie istnieje życie wieczne. Człowiek może wierzyć lub nie wierzyć w istnienie Boga. Jeśli człowiek wierzy, to traci życie doczesne na rzecz czynienia dobra i otrzymuje życie wieczne. Jeśli nie wierzy, to zatrzymuje rozkosze życie doczesne i traci życie wieczne. Zdaniem Pascala, wiara bardziej się opłaca, ponieważ ryzykujemy tylko czas życia, który jest zazwyczaj krótki, a nagrodą może być życie wieczne, trwające nieskończenie długo.
To błyskotliwe i finezyjne rozumowanie, cechuje jednak zbytnie uproszczenia przyjętych założeń. Np. rzeczywistość pośmiertna może teoretycznie przybierać różne postacie (np. reinkarnacja), a „Bóg” może nie być osobowym i niezależnym od świata bytem, który nagradza lub karze, a jakąś bezosobową siłą kosmosu.
Zważywszy na kontekst historyczny i inne pisma filozoficzne Pascala, wyznawany przez niego katolicyzm, to tak sformułowany „zakład” był tylko pewnym skrótem myślowym. Całkowicie zrozumiałym jemu współczesnych. Sednem tego rozumowania jest to, że bardziej opłaca się postawić na istnienie Boga i przyjąć wynikające z tego konsekwencje. To stwierdzenie nie traci swej aktualności obecnie. Trzeb by jednak dokonać rozszerzenia poczynionych przez Pascala założeń.
1) Istniej osobowy i wszechmocny Bóg (Zob. Skąd się wziął Bóg?), stwórca i prawodawca wszechświat. Bóg stworzył człowieka, aby żyjąc z nim przyjaźni, mógł być szczęśliwy! W wyniku katastrofy, jaką był grzech pierworodny człowiek utracił bożą przyjaźń. Bóg, niezrażony postawą człowieka, dokonuje odkupienia będącego swoistym „resetem” w relacjach Bóg-człowiek. Stworzył w tym celu nową możliwość odzyskania przyjaźni z Bogiem. (Zob. Objawienie się Boga spełnieniem ludzkich oczekiwań i potrzeb)”
a) Każdy człowiek może, jeśli ZECHCE ochrzcić się i przyjąć wynikające z tego konsekwencję.
b) Człowiek, który odrzuci ofertę Boga sam siebie skazuje niekończące się końca życie w samotności, depresji i frustracji ze świadomości, iż na skutek własnych decyzji zaprzepaścił swoje szczęście.
2) Nie ma Boga, który jest gwarantem trwania ludzkiej świadomości. Śmierć jest kresem człowieka. Ludzka świadomość wraz z nią zanika.
Inne warianty pkt. 1 - np. (Zob. reinkarnacja) nie warto brać pod uwagę. Poczynione założenie wydaje się być najbardziej prawdopodobne (Zob. Istnienie Boga).
Gdy prawdą jest punkt 2, to niezależnie co w życiu robiliśmy i co osiągnęliśmy, to i tak to tracimy. Nie możemy osiągnąć trwałego szczęścia, gdy indywidualna świadomość trwale i nieodwracalnie znika.
Bardziej opłaca się obstawić, choćby z czystego wyrachowania i na wszelki wypadek, punkt 1 a – tylko wtedy mamy szansę cokolwiek ugrać. Przy obstawieniu wariant 1 b tracimy, to co stawiamy w grze, czyli własne życie. Gdy w grze „wypadnie” 2, to będzie oznaczać, że zostaliśmy oszukani gra nie miała sensu – kasyno wszystko zabiera!
Odrzucający Boga są na pozycjach przegrywających – nawet jeśli doraźnie są górą, to ostatecznie, z perspektywy końca życia, przegrają.